Skeptomenos
My voice cycle SPEAK is about the ineffable. Since I feel forced to speak (through composition), this cycle is my attempt to transcribe the sounds and words in my head, especially those connected to suppressed thoughts, instincts and fears, all of which I feel unready to share with the public but do it anyway. In “Skeptomenos,” some of the sounds are familiar, friendly, funny, and spontaneous, whereas others are scared, anxious, suspenseful, confused or angry; here lies their vocal interpretation, as I currently experience the world.
This whole piece can be seen as a dramatic, phonetic monologue with stream-of-consciousness elements, drawing from surrealist poetry. In the process, I borrow Greek phonemes (ε, ρ, ο, ου), exclamatory moria (πωπω!), decontextualized short phrases from the Greek language (πες το) and syllables inspired by Greek words (σε, πο, με, τι etc.) written in IPA and latin characters (see score), altogether creating a phonetic “langage.” Linguistically speaking, this langage is reminiscent of the Greek language, but lacks functional grammar or syntax.
In “Skeptomenos” (Σκεπτόμενος), the consonants are the protagonists of the unutterable. For no particular reason, I initially chose the fricative “s” and the stop plosives “k,” “p,” and “t.“ I soon realized that these consonants coexist in the Greek word skeptomenos (σκεπτόμενος), which means “thinking” [man], being the male participle of the verb “think” (σκέπτομαι). In the participle, the nasal “n” can be paired with the “m,” therefore my musical and technical challenge became the transition from an environment of plosives and fricatives to one of nasal consonants, the lateral “l,” and more. In this piece, vowels are always paired with consonants; in combination with other effects (inhalation, lip-pops, tongue rolls, vocal fry etc.), vowels assist with plot development, dramaturgy and they facilitate seamless or antithetical transitions between consonant categories.
The dissonance between suppressed thought and spoken word is amplified by rolled “r”s or other sustained letters that don’t belong to the word skeptomenos, usually held as high or very low notes, frantically loud and continuous. Other times, these letters have a mechanical feel to them, through fast and insistent repetition, reminiscent of a malfunctioning machine. Lastly, the insistent, mysterious and disruptive whispers are unidentified voices in the performer’s head. The performer can pivot freely between drama and comedy, as they give into the truth of their own sound, beyond the composer’s intention. The personalities of composer and performer meet at the subjective interpretation of expressive instructions and personal sense of narrative.
-
Performer: Carl Alexander (countertenor)
The piece is for all voice-types.
Live Recording at Galvin Hall, Evanston | Premiere: June 4, 2022.
Audio Engineering by Bienen School of Music.
Recording & Mixing by Dan Nichols (Aphorism Studios).
Additional Mixing by Konstantinos Baras.
-
-
Skeptomenos για σόλο φωνή
Λίγα λόγια από τη συνθέτρια Νίκη Χαρλαύτη
Όλος ο κύκλος SPEAK αφορά στο άφατο κι αποτυπώνει όσα δυσκολευόμουν να εκφράσω τον καιρό που τον ξεκίνησα. Εφόσον λοιπόν έπρεπε να μιλήσω (μέσω της σύνθεσης), αυτός ο κύκλος ήταν η απόπειρά μου να εξωτερικεύσω τους ήχους και τις λέξεις που κυρίευαν το μυαλό μου, ιδίως εκείνους οι οποίοι σχετίζονταν με καταπιεσμένες σκέψεις, συναισθήματα, ένστικτα, φόβους και ό,τι άλλο δεν ήμουν έτοιμη να μοιραστώ με το κοινό.
Συγκεκριμένα, στο ‘’Skeptomenos’’ κάποιοι από τους άναρθρους ήχους είναι οικείοι, φιλικοί, αστείοι και αυθόρμητοι, ενώ άλλοι εκφράζουν φόβο, αγωνία, σύγχυση, ή και θυμό. Το κομμάτι είναι μια φωνητική ερμηνεία αυτού του καταπιεσμένου κόσμου μέσα στο κεφάλι μου, μέσα από τα τωρινά μου βιώματα. H μουσική έχει προκύψει από ένστικτο, αυτόματη γραφή, αφιλτράριστο συναίσθημα εκπεφρασμένο με κραυγές και πολλά άλλα, τα οποία μετέπειτα οργάνωσα σε μοτίβα, με επιπλέον ηχητικό-μουσικό στόχο να κινηθώ από τη μία περιοχή άρθρωσης στην άλλη.
Ειδικότερα, μπορεί να δει κανείς το κομμάτι ως ένα δραματικό φωνητικό μονόλογο με στοιχεία αυτόματης γραφής, συγγενή με αυτά της σουρεαλιστικής ποίησης. Στην πορεία του έργου δανείζομαι φωνήματα της ελληνικής γλώσσας (ε, ρ, ο, ου), ελληνικά επιφωνήματα που στην παρτιτούρα εμφανίζονται με λατινικούς χαρακτήρες (‘‘πωπω!”), μικρές φράσεις από την ελληνική γλώσσα εκτός οποιουδήποτε πλαισίου νοήματος ή θέματος (“πες το”). Επίσης, χρησιμοποιώ συλλαβές εμπνευσμένες από ελληνικές λέξεις, γραμμένες με το Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο (IPA) καθώς και λατινικούς χαρακτήρες (σε, πο, με, τι κτλ). Γλωσσολογικά, αποτέλεσμα είναι ένα ‘‘langage” ή γλωσσικό μόρφωμα εμπνευσμένο από την ελληνική γλώσσα, χωρίς λειτουργική σύνταξη ή γραμματική.
Σ’αυτό το πνεύμα, επέλεξα να κάνω τα σύμφωνα πρωταγωνιστές του ανείπωτου. Αρχικά, επέλεξα το συριστικό (τριβόμενο) “s” και τα έκκροτα (κλειστά) σύμφωνα “k,” “p,” “t,’’ χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Σύντομα παρατήρησα ότι αυτά τα σύμφωνα συνυπάρχουν στην ελληνική λέξη ‘‘σκεπτόμενος,” δηλαδή στη μετοχή του ρήματος “σκέπτομαι.” Στο έργο μου ωστόσο χρησιμοποιώ λατινικούς χαρακτήρες και IPA όπως προανέφερα. Στη μετοχή παρατήρησα πως υπάρχουν και τα έρρινα “m” και “n,” οπότε η μετάβαση από τη μία περιοχή άρθρωσης στην άλλη έγινε η καινούρια μου πρόκληση. Αποφάσισα να εξερευνήσω πώς μπορούσα να κινηθώ από ένα περιβάλλον έκκροτων και τριβόμενων, προς μία στοματική περιοχή έρρινων συμφώνων κι έπειτα προς το πλάγιο προσεγγιστικό (πλευρικού) “l,” το παλλόμενο “r” και άλλα σύμφωνα που δεν ανήκουν στη λέξη αυτή. Τέλος, στο έργο αυτό, τα φωνήεντα εμφανίζονται μόνο σε συλλαβές με σύμφωνα, ποτέ μόνα τους και συχνά σε συνδυασμό με άλλα εφέ, όπως εισπνοή, lip-pops, ρολάρισμα γλώσσας, vocal fry κτλ. Με άλλα λόγια, τα φωνήεντα συμβάλλουν στην εξέλιξη της πλοκής προσδίδοντας δραματικότητα. ‘Εχουν ρόλο δευτερεύοντα και βοηθητικό, διευκολύνοντας τις ομαλές ή αντιθετικές μεταβάσεις μεταξύ των κατηγοριών των συμφώνων.
Η σύγκρουση ή ασυμφωνία μεταξύ λέξης και σκέψης τονίζεται με τα ρολαριστά “r” ή άλλα κρατημένα γράμματα που δεν ανήκουν στη λέξη «Σκεπτόμενος». Συνήθως αυτά τα «ξένα» γράμματα κρατούνται ως ψηλές νότες ή πολύ χαμηλές, είναι πολύ δυνατά σε ένταση, ή είναι μηχανικές κι επίμονες στην επανάληψή τους, όπως μία κολλημένη συσκευή. Οι επίμονοι, μυστήριοι και διασπαστικοί ψίθυροι συμβολίζουν άγνωστες φωνές μέσα στο κεφάλι της/του εκτελεστή/στριας. Αυτές/οί μπορούν να κινηθούν ελεύθερα μεταξύ δράματος και κωμωδίας, καθώς παραδίνονται στην αλήθεια του δικού τους ήχου, πέρα από τις προθέσεις μου ως συνθέτριας. Οι προσωπικότητες εκτελεστή και συνθέτη συναντώνται σε αυτή την πλαισιωμένη υποκειμενικότητα της ερμηνείας, με βάση τις δοσμένες εκφραστικές οδηγίες και την προσωπική αντίληψη της αφήγησης της/του κάθε μουσικού.